time flies when you are having fun

ja, de tijd vliegt, al weer een maand om en het is druk druk druk. Zaten we een half jaar geleden nog met onze vrienden en familie aan de borrel op het scheveningse strand, nu zijn we druk bezig om house warming party te organiseren.

Eindelijk zijn we dan verhuisd (eind oktober) en gelukkig (mede dankzij behulpzame ouders) nu ook aardig op orde. Er moeten nog een paar dozen worden uitgepakt, maar dat zijn de minder belangrijke spullen (bankmapjes, wat boeken, ed).

Het huis bevalt goed (wat went dat snel!) en al zijn er nog een paar kleine dingen in huis die het niet goed doen (zoals in veel nieuwe huizen), op zich is het een prachtig huis, op mooie lokatie en als over een paar maanden onze tuin ook flink aan het dichtgroeien is, zitten we er echt heel mooi bij.

We hebben 5 slaapkamers, 1 voor ons, 1 voor tobias, 1 is logeerkamer, 1 is studeerkamer en 1 (begane grond) is TV/speelkamer (met slaapbank voor als er extra gasten zijn). Ook hebben we 3 badkamers, grote keuken, woonkamer, eetkamer en een washok + volledig zelfstandig SQ (=servants quarters, met 2 slaapkamers (een is momenteel opslaghok), douche/wc en klein keukentje).

Michiel zijn moeder was onze eerste gast, en dat beviel wel geloof ik. Mijn ouders zijn overigens ook al geweest, van half oktober tot eind oktober, maar die sliepen nog met ons in het (letterlijk) oude huis.

De auto is er nog steeds niet, maar sinds 2,5 week rijden we in het kleinste koekblikje van Nairobi rond (te leen van Toyota) en zijn we eindelijk mobiel. We hebben dus ondertussen ook een chauffeur, die in het begin beetje aan het koekblikje moest wennen, maar ondertussen het een ideale auto vindt, want we passen overal tussen (vooral omdat de rest van Expat wereld in dikke SUV's rijdt) en in een drukke stad als Nairobi heeft dat echt zijn voordelen.

Met mijn kiswahili les vordert het ook al aardig, ik begin het hier en daar al wel wat te verstaan en dat is wel heel leuk. Als ik er nog wat meer tijd en energie in stop, spreek ik het over een paar maanden echt goed. Vraag is even of ik die tijd en energie heb....

Helaas ben ik eind okt/begin nov behoorlijk ziek geweest, rare infectie gehad, waarschijnlijk door verminderde weerstand. Opeens gingen allerlei kleine huis/tuin&keuken wondjes niet meer van zelf dicht, maar enorm ontsteken en kreeg ik hele opgezette (ontstoken) klieren onder mijn oksel. Na heftige anitibiotica kuur is dat nu weer weg, maar het was wel beetje eng. Gelukkig een goede dokter gevonden en die heeft mijn bloed nalaten kijken, en e.a. op kweek gezet en toen bleek het een vrij onschuldige bacterie te zijn. Kans is ook dat Tobias me had aangestoken. Veel in bad en handen wassen met detol (voor ons allemaal, maar vooral voor tobias die elke dag in de modder zit te rommelen) was het belangrijkste advies van de dokter. Gelukkig gaat het nu beter met me.

En dat moest ook wel, want ik had ook nog een consultancy opdracht lopen. Daarvoor ben ik afgelopen week naar Lagos in Nigeria geweest, waardoor Tobias en Michiel samen moesten rooien. Dat ging gelukkig met hulp van Rosa (onze hulp) en Bernhard (onze chauffeur) goed.
Tja, nigeria, wat kan ik erover zeggen....:

het is veel rijker dan Kenia, veel meer mensen dan in kenia (alleen in lagos al 8 miljoen, in totaal meer dan 100 miljoen). Zijn de mensen in Kenia wat gemoedelijk en rustigjes aan, in Nigeria is men over het algemeen assertiever (en vaak ook aggressiever!) en ook actiever. Verschil tussen arm en rijk is enorm. Het land is ook heel erg duur. Beetje leuk wonen (appartement) kost je daar zo 50.000-100.000 EUR per jaar.

Ik heb heel hard gewerkt, van sochtends 8 (soms nog eerder, door tijdverschil was ik eerste dag heel vroeg op) tot savonds laat, paar uur slapen en weer verder. Heb nu het hele management team ontmoet, w.o. ook de CEO. Dat klikte goed (met hele team overigens) en we hebben paar flinke sessies gedaan om top van het bedrijf (er werken ruim 900 mensen in 4 landen) te herstructureren, want we willen een separaat hoofdkantoor gaan creeeren.


Tevens hebben ze mij de baan van Directeur HRM (en facility management) aangeboden. Ik heb officieel nog niet geaccepteerd, wacht het aanbod nog even af. Kans dat ik het accepteer is groot, maar het wordt wel heel hard werken daardoor. En veel reizen, in elk geval vanaf januari elke maand naar Nigeria en ook naar Sudan en Ghana en Uganda waarschijnlijk. Dus veel tijd om Kiswahili te leren, bestuur van de NL school te doen (pfff, ja had ik misschien toch nog even over moeten nadenken) en blog te schrijven zal er dan niet meer overblijven.

Tot slot zijn we ook hier met sinterklaas bezig. Hij komt 3 december op school langs en tobias heeft vrijdag voor het eerst zijn schoen mogen zetten, want we hadden gehoord dat de sint een paar pieten met het vliegtuig naar Kenia had gestuurd. Tobias vindt het wel heel byzonder dat Sinterklaas helemaal naar kenia komt en hij vindt het niet eerlijk dat de Keniaanse kinderen geen kadootjes krijgen, terwijl zij juist zo arm zijn... Ook moet sint wel heel rijk zijn, dat hij al die kadootjes kan betalen, hoe doet hij dat vroeg hij zich pas al af.... Vandaag heb ik met tobias pepernoten gebakken. vanaf as week komt er een sinterklaas winkeltje op school, waar de ambassade gevulde speculaas, chocoladeletters, en pepernoten verkoopt, die zijn geimporteerd uit Nederland.

Maar omdat het hier elke dag lekker warm is, is het wel raar om met sinterklaas bezig te zijn. Zelfs de kerst komt er al aan en alle winkel centra hebben nu grote (plastic) kerstbomen staan en er wordt "jingle bells" gespeeld door luidspeakers in de supermarkt. Buiten is het gewoon 25 graden. Hele rare ervaring. 

Voor iedereen die het nog niet wist, 18 december vliegen tobias en ik terug naar NL voor vakantie van 3 weken. Michiel komt op 23 december aan en 4 januari vliegen we (via Italie, waar we nog een paar nachtjes bij chiel zijn vader logeren) terug naar Kenia. Het zou erg leuk zijn als we jullie tussen 29e en 4e eventjes zien. Op 21/22/23 dec zijn tobias en ik trouwens in Den Haag en van 29 dec - 4 januari logeren we in Amsterdam in appartement van Michiel zijn vader. Dus laat svp weten of jullie er ook zijn, dan spreken we wat af!

hamla shida :)

Sorry mensen voor lange tijd dat ik niets heb geschreven. Vandaag goed reden om te schrijven: ik lig ziek in bed, griep of zoiets.

Er is een hoop gebeurd afgelopen 4 weken:
Sinds een week zit ik op Kiswahili les en het gaat goed, ik weet al heel wat woorden en grappige dingen zoals hoe je oud mevrouwtje moet begroeten en hoe je je vrienden begroet... Het blijkt dat Hakuna Matata (geen problemen), dat zeggen de toeristen, als je local bent zeg je: Hamla Shida (=ik heb geen zorgen)... Daarnaast zit ik in het bestuur van de Nederlandse School. Nog niet officieel, ALV is over 2 weken, maar dat vergt ook wel wat tijd.

Nu een kleine maand geleden ben ik aan consultancy opdracht voor IHS africa, een telecom bedrijf in Nigeria begonnen. http://www.ihsafrica.com./ Binnenkort moet ik een keer naar nigeria, maar eerst visa gaan regelen, dat is al ingewikkeld gebeuren. Daarbij is het als HRM-er op afstand werken niet makkelijk, maar met vallen en opstaan gaat het eigenlijk redelijk ok. Al twijfel ik af en toe wel of ik er nou wijs aan heb gedaan om "ja" te zeggen, want het is ook enorm druk. (vandaar dat ik nu ziek ben vrees ik, beetje te veel hooi op de vork genomen...)

Met Tobias gaat het steeds beter, hij heeft al veel vriendjes, had een heel leuk verjaardagsfeestje met 10 kinderen en een zwembadje in tuin, nou dan wil het wel lukken. Toen we de taart wilden aansnijden zaten er zeker 5 aapjes in de boom recht boven de tafel. De taart (ja natuurlijk door mij gemaakt!) viel dan ook in de smaak (en niet bij de apen, want die kregen niets!)

Ook op school gaat het goed met Tobias. Hij heeft 2 keer per week Engelse les en hij spreekt al heel goed Engels. Hij kan zichzelf goed verstaanbaar maken en zijn woordenschat wordt met de dag groter (vrijdag zat hij zijn oma, die hier momenteel is, te verbeteren op haar uitspraak, erg grappig!). Dan heeft hij 2x per week zwemles, dat vlot nog wat minder, hij is toch echt een beetje bang van water, maar dat gaat op den duur wel over, zo durft hij al wel in het diepe met bandjes te zwemmen, ....

Dan zit hij nog op Musical Dance, bezig om stuk van Lion King in te studeren en hij zit op african drums. Dat laatste is tegelijkertijd met kookles van mij aan 6 kinderen, en tobias komt altijd aan eind even langs om wat lekkers mee te pikken. We hebben al pannenkoeken gemaakt, en smoothies en popcorn lollies.... 

Tobias zijn grootste hobby is echter nog steeds dieren. Onze kip heeft een week na tobias' verjaardag 8 kuikentjes gekregen en dat vond Tobi echt helemaal prachtig. Te pas en onpas gaat hij er heen om ze op te pakken en te knuffelen. Tot voorkort vond mama kip het prima, maar laatste tijd is ze wat waakzamer geworden. Waarschijnlijk doordat we 5 kuikentjes na 2 weken mee naar school hadden genomen (voor uurtje of 2) om aan de kinderen van Tobias zijn klas te laten zien op 4 oktober (dierendag). De kinderen vonden het heel mooi (mochten ook allemaal eventjes een kuiken vasthouden) en Tobias had het hoogste woord. Echter daarna wat mama kip beetje boos op ons; ik dacht dat kippen niet tot meer dan 3 konden tellen, dus dat al we er 3 achter lieten ze de overige 5 niet zou missen, maar dat was niet waar.

Voor de goede orde we zitten nog steeds in oorspronkelijke huis, want zowel container als auto zijn nog steeds niet door de douane heen. Grote problemen, vooral met de auto en laten we hopen dat container deze week vrij gegeven wordt,want ook daar had men fouten gemaakt met de papieren.  Maar ja, we moeten maar afwachten, zeuren, nog meer wachten en nog meer zeuren. Ook mijn identity card is nog niet klaar, en daar hadden we afgelopen weekend al probleem mee, waardoor er voor mij volle pond (5x zoveel) moest worden betaald bij Nairobi National Parc en ik ook mbt vliegen nog steeds nieuwe visa moet kopen. (Tja, 1 advies ga nooit! voor de VN werken, traaaaaaag).

En dan de auto, nou daarover kunnen we ondertussen boek schrijven: men zegt dat ze alle papieren zijn kwijt geraakt, misschien waar, misschien ook niet. Om nieuwe papieren te krijgen gaat maanden duren. Soms denk ik wel eens dat Michiel echt wat te netjes alles wil regelen. Echter iemand wat geld onder de tafel door betalen mag en kan niet, omdat alles via VN gaat en michiel dan onmiddelijk zijn baan zou verliezen. Dus heeft michiel ondertussen gesprekken gehad met Managing Director van Toyota Kenia in de hoop dat die het nu gaat oplossen, maar veel verder dan excusses (het is een Japanner, dus hij voelde zich wel opgelaten door situatie) is het tot nu toe nog niet gekomen. Hopelijk komt er snel een oplossing.Die auto is zijn ding dus ik bemoei me er al maar niet te veel mee en ik denk dat ik binnenkort zelf maar auto koop (RAV4 of zoiets) om van het gezeur af te zijn, want ondertussen heb ik geen vervoer. En die afhankelijkheid van chauffeurs van chiel zijn werk, ben ik zelf ondertussen meer dan zat.

Deze week is er in huize slootweg een hoop te doen: ook hier op de Nederlandse School is het "herfstvakantie" , ondertussen vandaag wel heerlijk weer. Maar het is ook regentijd en we hanteren daarnaast Nederlandse schoolvakanties, dan kan je ook nog eens met je gezin op vakantie naar NL. Tobias is dus vrij en moet flink ge-entertained worden.
Daarnaast zijn mijn ouders op bezoek en zijn we afgelopen dagen al wat safari tripjes gaan doen, w.o. wandel- en vaar-safari bij meer van Naivasha en een auto-safari door Nairobi National Parc.
Eind van de week gaan we naar Masai Mara, maar eens zien hoe tobias zich houdt, want weg is vreselijk: laatste stuk is 90km waarover je 4 uur doet ivm putten en gaten en weggeslagen wegdek...

Morgen is michiel jarig, 39 al weer! dus stuur hem allemaal even een berichtje, dat zal hij leuk vinden:
mslootgweg@aar.co.ke

Bomen voor schoolkinderen in Kenia

Tot slot nog de link en een paar foto's van het project van de school waar ik ben geweest met mw. Beckmann:

http://www.aarbeckmanntrust.com/index.php

De filisofie van mw Beckmann: de meeste publieke scholen in Kenia beschikken over veel grond, wat vaak een enorm braakliggend terrein is (stoffig en vies, zonder sprietje groen) denk aan 3-4 hectare. Zij heeft 27 scholen overtuigt om hier (met wat geld van haar, zij betaalt de baby boompjes) bomen te planten. Bomen houden vruchtbare aarde en vocht vast in de bodem, waardoor erosie en woestijnvorming kan worden tegen gegaan. Bovendien zorgen bomen binnen paar jaar voor hout (takken), wat kostbaar is (brandstof voor 80% vd huishoudens hier en voor keuken van de school) en bomen zorgen ook voor een groene, gezonde leeromgeving voor de kinderen. 

Op de foto´s hieronder leren kinderen hoe ze bomen moeten planten. Volgens mw Beckmann: hoe groter / dieper het gat tussen de stenen wordt gemaakt (en gevuld met vruchtbare aarde/mest), hoe sneller de bomen groeien. Als het gat 1,5 meter bij 1 meter is, heb je binnen 5 jaar een volwassen boom. En bomen zijn goud waard in Afrika!

de tragedies van Afrika

http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-14879401

Eergisteren werden we opgeschrikt door vreselijke verhaal van de slump (sloppenwijk) Sinaï - tragedie, waarbij waarschijnlijk meer dan 100 mensen levend verbrand zijn vanwege lek in een oliepijp. Onder andere een "creche" met zeker 20 kindertjes is van aardbodem verdwenen, toen olie vanuit de pijplijn tussen Nairobi en Mombasa in een lokaal riviertje stroomde en mensen met emmertjes probeerden om olie op te vangen om zo een zakcentje bij te verdienen. Totdat iemand (die het vast niet meer kan navertellen) een cigarettepeuk weggooide in de rivier, waarna de heleboel ontplofte en in brand vloog.... Met vele doden en gewonden tot gevolg.

En dit was niet de eerste keer dat dit is gebeurd! Een radioreporter van de populairste radiozender in Nairobi (Classic FM) vroeg zich af hoe mensen zo dom kunnen zijn (zelfs als je arm bent): "Are we just poor or are we poor in our minds?" (zijn we gewoon arm, of zijn we arm in ons hoofd?)

En om het verhaal even rond te breien, was dit nu juist de plek waar ik een week geleden naar het lagere schoolproject van Maryke Beckman, van Chiel zijn werk, was gegaan! De rivier stroomt nl langs de school....! Of er schoolkinderen zijn vermist, verbrand of gewond weet ik niet, maar gelukkig is de school zelf niet getroffen.

druk druk druk

Ja, zat ik 2 weken geleden nog te zuchten dat ik me zo verveelde, nu is het hectischer dan ooit en maak ik me een beetje druk (letterlijk dus) hoe ik al die activiteiten in mijn dag ga passen.

Belangrijkste nieuws (en ook meteen druk op de ketel!) is dat ik waarschijnlijk vanaf as week een flinke consultancy opdracht heb voor organisatie waar vriend van Chiel commercieel directeur is. Bedrijf zit echter in Nigeria (voor mensen die aardrijkskunde nooit zo lag, dat ligt aan west-kust van Afrika, ongeveer 5 uur vliegen vanaf Nairobi, Nederland-Turkije is dichterbij), Ghana en Sudan (need I say more?). En dat maakt een HRM klus natuurlijk moeilijk. As vrijdag vlieg ik naar Uganda, om kennis te maken met het management team.

Maar als dit nu het enige is...  Elke donderdagmiddag geef ik 6 kinderen een uur lang kookles. Dan ben ik gevraagd voor het bestuur van de Nederlandse School, maar zijn er ook tegenkandidaten begreep ik, dus ik hoop bijna dat ik het niet word. En ik heb me opgegeven voor Swahili les, samen met 3 andere moeders, 2 uur per week. Ik spreek het al wel een paar woordjes, maar nu gaat het echt hard denk ik.

Dan had ik nog een sollicitatie lopen bij de UN als HRM officer, maar daarvan heb ik gelukkig (!) nog niets gehoord.

En afgelopen donderdagochtend ben ik met mw. Beckman, de vrouw van de oprichter van AAR (= chiel zijn werkgever) mee gegaan naar een charity project wat zij steunt. Dat was een grote lagere school (bijna 2000 leerlingen) in een sloppenwijk. Allereerst was ik nog nooit in een sloppenwijk geweest. Daarnaast was de school ook heel byzonder en ontroerend. De sloppenwijk is heel heftig (vies, ivm open riool en de modder), heel druk en vol, en ook wel beetje beangstigend, omdat je heel goed beseft hoe rijk je bent in vergelijk met deze mensen. De school was echt een paradijs in die chaos: groen met bomen, schoon met nette toiletten, kinderen in rode truitjes, grijze broeken of rood/wit geblokte jurkjes, vaak met gaten erin, maar eigenlijk allemaal vrolijk. Ze krijgen er een goede maaltijd (van bonen en tarwe) heel simpel, maar voedzaam (ik heb het ook geproeft) en best lekker. Daarnaast krijgen ze elk half jaar een ontwormingskuur, heel belangrijk voor de kinderen in slechte omstandigheden om hun weerstand op pijl te houden. Ook hebben ze geen klassen groter dan 55 leerlingen. Dat lijkt idioot veel, maar voor Kenia is het redelijk in vergelijk dat er ook scholen zijn met klassen van 200 kinderen, waarbij je je kan afvragen hoeveel ze dan nog kunnen leren. Ook hebben ze een computer lokaal met 60 pc's, waar alle kinderen vanaf groep 4 een uur per week les krijgen.
Een heel mooi project, wat zelfvoorzienend werkt: de school staat op een flink terrein, waar men 15 jr geleden bomen is gaan planten. Het hout van de bomen gebruiken ze om eten te koken voor de kinderen. Daarvoor krijgen ze normaal geld van de overheid, wat ze nu voor andere doelen kunnen gebruiken, zoals het ontwormingsprogramma. Ook wordt ouders die het schoolgeld niet kunnen betalen, toegestaan om op het school terrein te werken aan onderhoud van de school en op die manier te betalen voor de opleiding van hun kinderen. Ik kan er nog een hoop over vertellen, maar nodig je liever uit om te kijken op de website van AAR: (volgt nog)
Mw Beckman is enorm fanatiek en steunt zo 27 scholen in het land, niet met geld, maar met kennis over haar project.

Maar ook michiel en tobias hebben het druk: Tobias gaat natuurlijk 5 dagen per week naar school. Daarnaast doet hij 2 naschoolse activiteiten: hij speelt afrikaanse drums en zit op musical dance. Elke week komt er wel een vriendje spelen en as zaterdag is tobias jarig en daarvoor moeten papa en mama nog een hoop voorbereiden, waaronder taarten bakken en het netgekochte zwembad vol laten lopen (zo'n 10.000 liter, hadden we net uitgerekend, hmmmmmmm ).

Ten slotte michiel heeft net super drukke week achter de rug: strategy meeting waarin een paar grote beslissingen voor komende maanden zijn genomen. Daarbij werden af en toe harde noten gekraakt en was hij vrijdag (want hij wilde perse het die week afronden) om 01 uur thuis (snachts dus),
Tobias was wel wat nukkig eind van de week, want hij had papa, die 's ochtends om 7 uur vertrok en savonds als tobias al sliep weer thuis kwam, bijna hele week niet gezien.

In het vooruitzicht nog de verhuizing, waarbij we ook nog wat zaken zoals nieuwe koelkast, fornuis en gordijnen moeten regelen. Half oktober komen mijn ouders 2 weken op bezoek. Dus genoeg om me druk om te maken! O ja, de auto, bijna geregeld, nog een klein akkefietje over 4000 EUR met Toyota, maar de douane papieren zijn gelukkig binnen! En de container met onze meubels is gearriveerd en gaat as week worden gecleared.

Ach, meeste mensen weten dat ik liever beetje druk maak, dan me zit te vervelend thuis. Dus dat is nu goed geregeld!

Wachten

De dagen rijgen zich langzaam aan een. De andere vaders en moeders die ik spreek op school herinneren zich ook nog dat als je net bent aangekomen, het allemaal nog wat rustigjes aan gaat. Je kent nog niet zoveel mensen, en die hebben het allemaal druk. Je bent nog op zoek naar je plek,

(vrijwilligers-) werk of iets anders. Zeker nu Tobias 2 ochtenden en 3 dagen per week op school zit en Michiel hele dag druk aan het werk is. En ik wacht vooral een beetje af wat de toekomst gaat brengen (al kost me dat niets doen wel veel moeite hoor J).

Wachten… op de auto, die we hebben besteld, maar die vast staat bij de douane, want het blijkt dat douane papieren nog bij ministerie van Financien (of bij de UNDP?) ligt. Wachten op de container met onze spullen, die nog op zee zit. Wachten op suiker (wat letterlijk op de bon was, en in heel Nairobi vorige week nergens meer te krijgen*). Wachten op ons geld; eindelijk is gisteren voor het eerst (!!) Michiel zijn salaris gestort. Maar goed dat we flink wat spaargeld hebben, anders was het krapjes aan geweest afgelopen maand en écht goedkoop is het leven hier niet! Daarnaast wachten we op ons nieuwe huis, wat nog moet worden afgebouwd, wachten we op onze keniaanse ID kaarten + visa, die “op” zijn in heel Kenia en opnieuw gedrukt moeten worden door de regering (en tot die tijd loop ik hier ongeveer illegaal rond…!). Etc, etc…

Wachten is way of life hier in Kenia, vandaar ook de uitspraak "Hakuna Matata" (leterlijk: geen zorgen), waarmee men bedoelt, “maak je niet druk!”

*Vervolgens was Justus, onze bewaker, zo handig om de zak met suiker die wij voor bewakers met moeite op kop getikt hadden voor in de koffie, per ongeluk door een aap te laten stelen, waardoor apen in de boom voor ons huis 1,5 kilo suiker zaten op te eten en wij ieder met jampotje vol moesten toekomen. Gelukkig is suiker tekort op zijn retour en was er gisteren weer mondjes maat wat te krijgen.

Masai poppetjes, die wachten op ... een koper?

Michiel heeft het ondertussen juist heel druk en is flink bezig om boel op te schudden daar bij AAR. Eigenlijk komt hij een beetje tijd te kort. Tja, directeurtje spelen betekent veel vergaderen, aansturen en opvolgen en ook veel aandacht geven (vooral aan die mensen en dingen die je wilt behouden).

Zo is hij bezig om marketing afdeling op te zetten, want die was er tot nu toe nauwelijks en heeft hij opdracht gegeven om een nieuw en broodnodig ICT systeem aan te schaffen en te laten implementeren. Omdat dat systeem (zoals bij meeste grote organisaties hier in Kenia) ook een link heeft met mobiele telefoon (i.p.v. verzekeringspas kan men via mobieltje bewijzen dat iemand écht verzekerd is, niet geheel onbelangrijk in een land met veel zieke mensen, maar ook armoede), was hij meteen maar even bij zijn oude werkgever (Celtel, nu omgedoopt tot Airtel) langsgegaan.

Het hoofdkantoor van Airtel, wat voorheen in hoofddorp zat, is bijna 2 jaar geleden verplaatst naar Nairobi. Daardoor kent Michiel nog wel wat ex-collega's van Airtel. Zo kwam hij bij zijn bezoekje aan Airtel een dikke week geleden zijn oud collega Joep tegen, die sinds 1,5 jaar met zijn vrouw Manon en zoontje Ot (2 jr) ook in Nairobi woont. Daar zijn we afgelopen zondag gaan BBQ-en, heel gezellig!

Alle veranderingen bij AAR worden tot nu toe positief ontvangen. Sommige mensen vinden het zelfs openlijk jammer dat ze niet aan Michiel rapporteren, maar nog aan de oude CEO. Een aantal klinieken klagen dat hij daar nog niet is langsgeweest, mn aan de kust. Dus zal hij binnenkort wel een paar dagen op reis moeten. Wie weet gaan Tobias en ik dan wel mee, in Mombasa is het altijd erg lekker weer en een dagje strand vinden Tobi en ik helemaal niet erg.

Over het weer gesproken, sommige dagen is het echt koud, vooral ‘s ochtends is ‘t een beetje grijs. Zodra de zon doorbreekt wordt het echter warm, dat kan zo 10 graden schelen (15 =>  25 graden…). Dus we wachten ..... op het échte warme weer.

Tobias zit dus zoals gezegd nu op school, daaraan begint bij hem langzaam te wennen. Nieuwe kinderen, nieuwe juf, nieuwe omgeving, maar vergeleken met 2-3 weken terug, toen hij nog thuis zat te vervelen de hele dag, is hij al een stuk vrolijker, gelukkig.

Tja, en ik, ik doe dus eigenlijk NIETS…. (ehh, nou ja, blog schrijven, beetje koken, beetje mailen en maar eens op zoek naar een goede dagbesteding).

-------------------------------

In memoriam

We zijn alle 3 erg verdrietig over het overlijden van Mees (6 dec 2010 – 29 aug 2011). Nog zo lief en klein, we wensten dat je wat langer hier had mogen zijn, we zullen je niet vergeten! ... Via deze weg een dikke knuffel voor je papa, mama en zusjes. Waren we nu maar even bij jullie in Nederland.

Het dagelijks leven in Kenia

Sinds laatste posting zijn er al weer zoveel dingen gebeurd. Morgen is de grote dag, dan gaat Tobias hier voor het eerst naar school. Spannend! Gelukkig zijn de afgelopen 1,5 week niet ongemerkt voorbij gegaan. Tobias heeft veel vriendjes op bezoek gehad, we zijn gaan bowlen en suikerspinnen eten in de Village Market (sjieke mall), Tobias heeft eindeloos gespeeld in de tuin.

Vooral alle beestjes in de tuin vindt hij prachtig. Met Bonny hagedissen en gekko's zoeken, hij heeft zelfs al 2x een cameleon gevangen (en na dag of 2 weer vrij gelaten). Ook spinnen, sprinkhanen, duizendpoten, kevers (hoe groter hoe mooier) en vlinders hebben Tobias' onverdeelde aandacht. En elke avond voordat hij gaat slapen maakt hij een avondwandeling (in het donker) met Michiel om glimwormpjes en krekels te zoeken.

Tobias zijn cameleon

Verder ben ik ondertussen dikke vriendinnen met Rosa. Haar zus, Miriam werkt bij een echtpaar uit Nieuw-Zeeland, wat hier een straatjongens project heeft opgezet en runt. Bij hen werkt een Nederlandse psychologe die met een Keniaan getrouwd is en 3 kindjes heeft. Het oudste jongetje is ruim 3 jaar, en daar zijn Tobias en ik maandagmiddag geweest om te spelen (met dank aan Miriam die ons bij elkaar had gebracht).

Donderdag waren we bij Tessa (Engelse, getrouwd met Kennedy, Keniaanse hoogleraar) en hun 2 kindjes, Daniel (1,5) en Timothy 4,5 jaar oud. Zij wonen tijdelijk in een apartementje bij een boerderij in buitenwijk van Nairobi. Dat bezoekje was ook heel leuk, want er waren net geboren biggetjes, kleine konijntjes om te aaien, koeien, geiten, ganzen, kippen en honden. Genoeg dieren voor Tobias. En een paar hele mooie bomen om in te klimmen. Ook jolanda had trouwens jonge konijnen en boodt ons er al eentje kado aan maandag. Daar moeten we maar eens over nadenken, want Tobias vindt de konijntjes erg lief, maar wat doen we met het konijn als we over 3-4 jaar terug naar NL komen?

Vandaag waren Bonny (een van onze bewakers) met zijn 6 jarig dochtertje Theresa en zijn vrouw Elisabeth op bezoek bij ons. De kinderen hadden veel lol samen, samen in tuin rommelen en koekjes bakken. De vrouw van Bonny vertelde dat ze graag een winkeltje in 2e hands kleding zou willen beginnen. Ik heb haar wat tips gegeven en gezegd dat als ze het echt graag wil, ze een businessplan moet maken zodat ze eventueel een lening (micro krediet) zou kunnen krijgen. Lijkt me leuk om vrouwen die een eigen bedrijfje willen starten daarmee te helpen, doe ik toch nog wat nuttigs met mijn bedrijfskunde studie. (En ik voelde me toch al een soort Maxima met die chauffeurs, bewakers, en huishoudelijke hulp 5 dagen per week, dus dan maar "maxima all the way").

 

Tobias op schommel met theresa, bonny duwt.

Dus we vervelen ons niet. Vervoer gaat nu nog met auto met chauffeur van chiel zijn werk (bij die auto's moet je je trouwens niet te veel voorstellen, meeste zijn toyota's station, waarbij 1 auto behoorlijk oud is met soort bekleding van jute zakken. Echter, binnenkort krijgen we onze eigen auto, een Toyota Landcruiser Prado 4x4, dan kunnen we zelf ons gelukt op de weg hier gaan beproeven :((( (Want ze rijden hier als gekken!) Maar dat betekent ook meer flexibiliteit en bijvoorbeeld mogelijkheid om Nairobi National Parc te gaan bezoeken. Dat lijkt me geweldig....!

Maar er zijn ook ongemakken:
Zo hadden we geen goed werkende douche/badkraan, warm water kwam er druppelsgewijs uit, druk was ongeveer 0, waardoor je na 1,5 uur wachten nog slechts 3-4 cm (lauw-) warmwater in je bad had, over douchen zullen we het maar niet hebben. Als we dus in bad wilden, moesten we steeds van de boiler in de keuken water tappen met emmers en dan een bad vullen, waarna we (achter elkaar of met z'n allen tegelijk) in bad moesten. Een keertje is dat niet erg, maar op een gegeven moment ben je dat echt zat! (Zeker als Tobias dan ook nog moeilijk gaat doen dat hij niet in bad wil...). Dus nu via de huisbaas maar eens een loodgieter laten langskomen. Die had vrij snel het probleem opgelost, binnen uurtje kwam er flink water uit zowel kraan als douche, jippee!
Maar die avond, toen ik dacht: "nu ga ik eens even lekker in bad!", kwam er nog steeds een flinke straal uit de kraan, maar wel IJSKOUD! pfff. Dus huisbaas ge-SMSed, hij zou wat gaan regelen (wat precies was dan wel de vraag). De volgende ochtend (zaterdag) om 9 uur stonden opeensloodgieter én electricien op de stoep, net toen Michiel voor mij (ja, weer via de kraan in de keuken) een lekker badje had gemaakt. Ik dacht toen, stik er maar even in, en chiel was zo lief om ze met koekjes en koffie in de tuin bezig te houden, waar ze half uurtje hebben gewacht totdat ik mijn haar had gewassen (hoog nodig) en even lekker had gepoedeld. Die electricien was trouwens een goeie vent, want anderhalf uur later was de boiler warmer dan ooit en nu kunnen we eindelijk lekker in bad en ook redelijk goed douchen. Een luxe die we nu echt waarderen. :)

Echter, waterdruk in het algemeen is momenteel slecht in Nairobi, waardoor wasmachine het niet doet, en we daar weer met emmers water lopen te slepen. Waarom? Te kort aan water? Nee, het heeft flink geregend afgelopen dagen. Maar men is aan het voorbereiden (3 weken lang!) op grote Trade Fair voor Oost Afrika hier, dus moet de stad er piekfijn uitzien voor al die EU handelsmissies ed, die hierheen komen. En daarom worden alle plantsoenen flink bewaterd, en krijgen de huishoudens dus minder water....

Donderdag wilden Tobias en ik nog even koekjes bakken voordat we naar Tessa gingen, valt net op moment dat koekjes de oven in moeten de stroom weg.... Dag koekjes!

Tja, dat is even wennen, al zullen bovenstaande problemen in ons nieuwe huis worden opgelost, omdat we daar extra stroom opslaan en goede pomp hebben tussen watervoorziening en ons huis. Maar goed, het heeft ook wel zijn charmes om met kaarsjes aan en een lamp die op zonne-energie werkt een boek te lezen, ipv TV en electra...

As week is er een receptie op de ambassade, er schijnen NL 2e kamerleden langs te komen. Michiel en ik zijn uitgenodigd. Maar eens kijken wat er aan die kant van het spectrum gebeurt. Ik had 3 nieuwe cocktailjurkjes gekocht bij Zara voordat ik naar Kenia vertrok, zijn ze toch nog ergens goed voor....

arm en rijk.....

Afgelopen vrijdag was een heel boeiende dag, Tobias en ik waren samen naar de binnenspeeltuin bij Adams Arcade, waar we een groep (arme) Keniaanse schoolkinderen tegen kwamen, die een dagje uit waren. De kinderen waren allemaal in soort van schooluniformen, maar die waren veelal kapot (grote gaten in mouwen). Toen ze gingen lunchen aten de meeste kinderen gekookte rijst met aardappels uit een soort broodtrommeltje wa ze samen deelden, Tobias zat ondertussen te piepen dat hij geen zin had in zijn net vers gekochte croissant, maar liever een koekje of een zakje chips wilde hebben… tja!

De leraren hadden geregeld dat ze die dag bij verschillende attracties gratis naar binnen konden. Tobias was heel gezellig met de kinderen aan het spelen en daarom vroeg de directrice of Tobias en ik misschien mee wilden naar de volgende attractie. Dat wilden we wel. Zij met zijn 40-tigen in 2 volkswagenbusjes, wij met zijn 2en in auto met chauffeur…. Hmmmm dat geeft natuurlijk ook te denken.

De volgende stop was een soort zwemparadijs, het was aandoenlijk om te zien hoe de kindertjes die nog nooit in een zwembad waren geweest (en natuurlijk geen zwembroek hebben) in hun ondergoed (en soms in lang tshirt als ze geen ondergoed hadden!) in het pierebadje mochten spetteren. Tobias spetterde vrolijk mee (ook in zijn onderbroekje, want ik wist niet toen we van huis gingen dat we naar een zwembad zouden gaan). Net voor we bij het zwembad aankwamen hadden Tobias en ik voor alle kinderen koekjes en zuurtjes gekocht. Dat viel zeker in de smaak en niet alleen bij de kinderen, ook de juffen snoepten lekker mee, die kregen dat duidelijk ook niet elke dag!

Over een poosje gaan we een keer bij ze op school kijken, dat lijkt me heel inspirerend want die leraressen zijn echt enorm gedreven. Misschien een goede plek om wat spullen die ik in de container heb zitten om weg te geven (w.o. 2 oude laptops).

De verschillen tussen arm en rijk, tussen kansen krijgen en gewoon pech hebben, in Nederland worden geboren en in Kenia, zijn toch wel moeilijk een plek te geven voor mij. Daarnaast ontroert het om te zien hoe mensen hier met weinig geld heel gelukkig kunnen leven. En het leidt ook tot dilemma’s: geef je geld of goederen weg? En zo ja, hoeveel en aan wie wel/wie niet?

Gisteren liepen we weer tegen dit dilemma op: Derrick, een van onze bewakers, is nu al een week ziek en het gaat niet goed met hem. Michiel had hem €15,- gegeven om medicijnen te kopen, maar hij belde dat hij terug moest naar het ziekenhuis en had nog eens €30,- nodig. Dat heeft Chiel (via Justus de andere bewaker die bij Derrick in de buurt woont) ook gegeven. Daarnaast werken Justus en Bonny nu over, om de shifts van Derrick in te vullen, wat ons €5,- per dag extra kost. Al met al kleine bedragen, maar vandaag hoorden we dat Derrick naar het ziekenhuis was gegaan, omdat hij enorm hoge koorts heeft en buitenwesten was geraakt en daarom was opgenomen. Of hij juiste behandeling krijgt weten we eigenlijk niet, want Michiel zijn verhalen over de gezondheidszorg in Kenia, waar hij momenteel zelf voor werkt, zijn niet altijd positief. En wie die opname in het ziekenhuis gaat betalen, weten we ook  niet en tenslotte is het zeker ook de vraag of Derrick (snel) beter gaat worden. Het ziekenhuis had echter al aangegeven hem de volgende dag sowieso weer naar huis te sturen (naar zijn vrouw en 2 kinderen: 2 jaar en 3 maanden). Een mensenleven is hier veel minder waard, dat is duidelijk. Heftig hoor, als je daar over nadenkt en we vragen ons af of wij verder moeten of kunnen helpen….

Ons leven als rijke expats kent ondertussen ook zijn ups en downs, al zijn die niet te vergelijken met bovenstaande. Over ongeveer 1,5 week gaat tobias naar school. Voor mij, maar ik denk ook voor hem wel fijn. Eindelijk ritme en rust (voor mij) en fijne dagbesteding met andere (nederlandse) kinderen voor Tobias. Tobias heeft het nl nog steeds wel moeilijk met de overgang en kan af en toe heel dwars doen. Dat is niet echt fijn om dan hele dag samen op te trekken, leuke dingen te bedenken en Tobias mee te moeten zeulen omdat hij nergens zin in heeft, behalve hele dag DVDtjes en kinderfilmpjes op YouTube kijken. Maar toch proberen we zoveel mogelijk leuke dingen te regelen.

Zondag zijn we met zijn 3-en naar “de giraffen” geweest. De giraffen (Giraffe Manor) is een stukje van Nairobi National Parc waar zo’n 10 zeer zeldzame rothschild giraffen rondlopen. Er is een platform gemaakt, op giraffenhoogte, waar je ze kan voeren. Tobias is er in januari met mij al geweest, maar Michiel nog niet, dus zijn we nu met zijn 3-en gegaan. Tobias houdt erg van dieren, kippen, honden, maar dus ook giraffen, zeker als je ze uit je hand kan laten eten, dus dit viel zowel bij Tobias als bij de giraffen in de smaak.

Maandag kregen we bezoek van Rob (zie blog verslag van begin juli) en zijn vrouw Nicole en zijn 2 dochters en zoontje. Zij wonen in Nigeria, maar waren in Kenia op vakantie, ook omdat papa daar moest zijn voor zijn werk. De jongste 2 kinderen zijn iets ouder dan Tobias en Tobias verheugde zich erop dat er kinderen zouden langskomen om met hem te spelen. Ze kwamen echter pas ‘s avonds, dus dat betekende lang wachten voor Tobi. Maar toen ze er eenmaal waren, was Tobias helemaal in zijn element. En wij hadden ’t ook erg gezellig trouwens.

Dinsdag, de volgende dag was Tobias echter behoorlijk humeurig, want hij was de avond daarvoor veel te laat naar bed gegaan. ’s Middags kwamen Gijs en Naut met hun moeder Kim op bezoek bij ons. Ook dat was heel gezellig, lekker met zijn 3-tjes buitenspelen en lekker Nederlands kletsen. Tobias voelt zich nl nog erg onzeker met het Engels, terwijl het al heel aardig gaat, als Rosa onze hulp iets in het Engels aan Tobias vraagt, geeft hij mij 8 vd 10 keer juiste vertaling (als controle voor zichzelf) en zijn woordenschat stijgt met de dag.

Woensdag kwamen de kinderen + nichtje van Rosa (2 meiden van 12-13 en een zoontje van 8)  de hele middag met hun moeder mee op uitnodiging van mij. Tobias zou leuk met rosa’s zoontje kunnen spelen, maar op een of andere manier hadden ze niet zo’n klik. Tobias was veel drukker met eieren zoeken in het kippenhok en hagedissen vangen samen met Bonny onze guard. Rosa had ondertussen als lunch keniaans eten voor ons gekookt: Ugali, een soort hele dikke maispap met spinazie (a la creme) en omena, een saus met hele kleine gedroogde visjes en tomaten. De ugali en de spinazie waren heel lekker, de visjes vonden we toch wat minder lekker smaken, daar moet je duidelijk mee worden opgevoed, want anderen smulden ervan. Na het eten keken de kinderen naar een DVD-tje van Tobias: Alvin & the chipmunks. Aangezien zij thuis in een 1 kamer appartementje wonen en geen TV hebben, laat staan een dvd speler, vonden ze dat heel leuk. Limonade en grote bak chips erbij en het feest was compleet. Ik heb afgesproken dat ik binnenkort ook een keer bij Rosa thuis kom kijken. Puur uit interesse.

Helaas, vandaag (donderdag) is Tobias ziek, koorts, overgeven, diaree. Waarschijnlijk heeft hij iets gegeten of gedronken (of lopen rommelen in de tuin en te weinig zijn handen gewassen) waardoor zijn darmen het allemaal even niet meer leuk vinden. Arme mannetje ligt al hele dag op bed, maar goed, hij vindt alle aandacht van mama heel fijn, ik heb hele ochtend lego autos zitten bouwen met hem, dus hij knapt vast snel weer op. En anders zit een van de beste klinieken van Nairobi hier 15 minuten vandaan, nl bij Chiel op zijn werk, dan daar maar even langs de dokter om wat dingetjes na te laten kijken…. Tja, dat is voor ons toch wel stuk makkelijker, dan voor zo’n letterlijk arme derrick. Blijft ethisch voor mij toch een moeilijke zaak.

Wennen

Tobias en ik zijn nu 10 dagen in Kenia. En soms valt het mee en soms valt het tegen. Het is vooral erg wennen, voor ons allebei. Michiel moet veel werken, hij vertrekt elke ochtend rond 8 uur naar zijn werk om tegen 18.30 uur, net voordat het donker wordt (elke dag rond 18.45 uur), weer thuis te komen. Dan gaan we snel aan tafel om samen te eten, dan mag tobias nog even televisie kijken (meestal dvdtje want BVN, de Nederlandse zender voor NL-ers in den vreemde :) zendt weinig leuks uit voor kinderen) waarna we tobias naar bed brengen (inclusief voorlezen, de dag doornemen etc.).

Verder moeten er ook nog wel dat dingen geregeld worden, dus ben ik bijna elke dag wel een poosje zoet met naar het winkelcentrum gaan om boodschappen te doen, of andere dingen te regelen. Zo bel ik nog steeds met mijn Nederlandse telefoon, dus ik moet echt als een haas een keniaans nummer gaan regelen, want anders ga ik falliet. Om de electra te kunnen betalen moet je een sms met je accountnr naar een telefoonnummer sturen, dan krijg je het bedrag met je rekening van deze maand per sms terug. Dat geld moet je dan gaan storten bij een speciaal loket in een specifieke supermarkt, hier 10 minuten vandaan. Het werkt hier dus allemaal een beetje anders, wel handig hoor die mobiele telefoon, maar het kost tijd om dit soort dingen uit te zoeken en te regelen. Al die klusjes vindt Tobias natuurlijk niet echt leuk om te doen.

Overdag probeer ik daarom steeds iets leuks te verzinnen voor Tobias, maar dat valt nog niet mee. Dinsdag zijn we naar Amani geweest, een restaurantje met winkeltje en een speeltuintje, waar je lekker kan zitten en wat eten en wat helemaal gerund wordt door alleenstaande vrouwen (een charity project). Daar kon Tobias even lekker spelen. http://www.amaniafrica.org/index.php

 Amani (= vrede)

Omdat Tobias en ik beetje moeten wennen, is het ook fijn om eens even een dagje niets te doen, maar Tobias verveelt zich nogal snel omdat er geen kinderen zijn om mee te spelen en dan moet mama met hem spelen. In Den Haag hoef je maar de straat op de gaan en is 9 vd 10 keer wel een kindje in de buurt. Daarbij vindt Tobias de zomervakantie sowieso niet echt leuk, veel te lang. Hij kijkt er echt naar uit om weer naar school te gaan. Volgend jaar ga ik dat zeker anders regelen!

Maar we beleven ook leuke dingen: maandag zaten er wel 20 aapjes in de tuin, in alle bomen om het huis heen. De honden werden helemaal dol, blaffen en achter de apen aanrennen. Het was duidelijk dat de apen een spelletje met de honden speelden en ze een beetje aan het uitdagen waren. Gisteren waren de apen op de weg voor ons huis en hebben Tobias en ik ze stukjes banaan gevoerd, tja dat maak je niet snel mee in Nederland.

aapjes in de tuin

Verder zijn de kippen weer begonnen met eieren leggen, dinsdag hadden we er wel 5, Tobias vindt dat prachtig. Hij gaat om het uur kijken of de kippen nog meer eitjes hebben gelegd. Er is 1 kip, een hele dikke, die constant op het legmandje in het hok ligt, maar zelf geen eieren legt. Gewoon een hele luie kip vinden wij. Om te zien of er nog eieren zijn moet je haar optillen, maar ze wil nog wel eens pikken. Dus tobias gaat nu steeds aan de guards vragen om de kip op te tillen. (Mooie is ook dat woord voor EI in het Swahili JAI is, dat lijkt erg op elkaar, dus snappen ze wel wat tobias bedoeld als hij naar ze toekomt met verhaal over een EI.

de haan

Sana

Van de hongersnood in Kenia/Somalië merken we hier weinig, het lijkt erop dat het een beetje wordt dood gezwegen hier. Het is dan ook raar om hier lekker in de tuin te zitten en te genieten van je lunch en eigenlijk geen notie te hebben dat 800 km verderop mensen omkomen van de honger (in Nairobi is het namelijk heel groen). Maar ik heb €100,- gestort op bankrekening van WFP (World Food Programme) van de UN, wel het minste wat je kan doen, zeker als je in Afrika woont.

Daarnaast merk ik dat de mensen die voor ons werken ook arm zijn. Daarom probeer ik zo min mogelijk eten (en andere zaken) weg te gooien, maar in plaats daarvan steeds iets extra's te koken, zodat ik hen elke dag een bord eten kan geven. Mn vlees/kip/vis eten ze weinig, daarvoor is geen geld. In Nederland als ik een kip had gebraden die we maar half opaten, vergat ik die vaak in de koelkast totdat ie bedorven was. Nu zorg ik dat ik die halve kip op tijd weggeef, zodat er nog wat meer mensen van kunnen genieten. Dan is het goed te weten dat er een paar mensen in elk geval een lekkere volle buik hebben vandaag.

Vandaag was er nog wel een moeilijke situatie. We vonden dat Derrik, een van de guards, al een paar dagen beetje vreemd deed. Vanmorgen liep hij rond 8 uur nog steeds rond, terwijl hij om 6 uur al naar huis kon. Toen vertelde hij Michiel dat hij ziek is, hij heeft typhus, volgens de dokter. Hij heeft echter geen geld voor medicijnen (antibiotica) ongeveer €15,- dus heeft Chiel hem dat geld gegeven. Hij is nu 3 dagen vrij (toevallig hoe hij was ingeroosterd) maar even kijken hoe hij over 3 dagen is... En we vragen ons natuurlijk af of hij echt typhus heeft of dat er iets anders is, maar hij zag er flink ziek uit, dus dat er iets niet in orde is, was wel duidelijk. Gelukkig zijn wij tegen typhus ingeent, maar lekker is het natuurlijk niet. Tja, dat is dus ook Afrika.

Karibu Kenia (welkom in Kenia)

Afgelopen maandag 11.15 uur vertrokken Tobias en ik dan eindelijk definitief naar Kenia. De vlucht verliep voorspoedig en Tobias was heel lief, beetje filmpjes kijken en spelletjes doen samen. Achter ons in het vliegtuig zat een Engelse moeder Tessa met een Afrikaanse man Kennedy en 2 kindjes, Tim en Daniel die ook in Nairobi wonen. Tim bleek net zo oud te zijn als Tobias. Aan het einde van de reis wisselden we email adressen uit, zodat we nog een keertje in Nairobi kunnen afspreken en de kinderen samen kunnen spelen.

Rond 20.30 uur landen we in Nairobi, waarna de ellende begon. Het bleek dat op het zelfde tijdstip 5 vliegtuigen waren geland, waarvan 3 uit Europa. In totaal ruim 1200 passagiers die door 5 douane beambten van visa (of controle) moesten worden voorzien. Daardoor moesten we bijna 2 uur wachten. Tobias, moe van de reis, viel op de grond in slaap. Ik stond met 3 grote tassen handbagage en een slapend kindje te stunten in de rij, totdat een aardige mevrouw me voor liet gaan (anders hadden we er zo nog een uur gestaan) en ik eindelijk naar onze 5 overige tassen en vooral naar Michiel toe kon gaan: Karibu Kenya (welkom in kenia)!
Thuis aangekomen hebben we nog even wat gedronken, Tobias (die ondertussen weer klaar wakker was) het huis laten zien en toen snel naar bed.

Dinsdag, de eerste dag van ons nieuwe leven in Kenia. Michiel had een dag vrij genomen en het was fijn om het huis, de guards en Rosa onze hulp al te kennen. We deden dus rustig aan, hmmm nou niet dus. Er stond nl ook meteen 1e househunting trip op het programma. Daar zat ik eigenlijk niet op te wachten, maar dit is dé tijd om een huis te zoeken, omdat nu veel expats verhuizen (terug naar NL of andere post krijgen) en er dus nu veel huizen vrij komen. In september zou dat wel eens heel anders kunnen zijn, dus wijsheid om toch nu snel op zoek te gaan.

Via via had Michiel een mannetje geregeld die met ons op pad zou gaan om ons een 3-tal huizen te laten zien. 1 huis had Michiel al gezien en vond hij erg mooi, dus ik was vol verwachting. Helaas viel dat hij wat tegen, al was het op zich een prima huis. Het 2e huis was mooier, tuin was groter, maar de locatie was niet helemaal optimaal. 3e huis wat het helemaal, echt geweldig, al was de locatie hier nog slechter dan het 2e, maar het huis was zo mooi van binnen en de tuin werkelijk prachtig…. Helaas het was net verhuurd! Het 4e huis (bonus omdat het 3e al was verhuurd) was nog groter maar miste elke vorm van karakter en de locatie was slechtste van allemaal… Die avond kregen we een sms dat het 1e huis (wat Michiel al had gezien) ook de interesse had van een ander stel en dat we snel moesten beslissen. Soms moet je dan maar op de intuïtie afgaan, want helemaal geloven deed ik het niet. Maar daarom met agent (ons mannetje dus) nog maar een afspraak gemaakt om volgende middag (woensdag) zonder Michiel er nog een keer te gaan kijken. Toen ik het zag viel het 100% mee, maar op een of andere manier bleef ik twijfelen. Hij liet me vervolgens nog 2 andere huizen zien, die het écht niet waren (ene huis heel mooi, maar tuin van 5 bij 4 meter en andere huis had juist een tuin van 1 hectare. Maar het huis viel van ellende (letterlijk!) bijna in elkaar). Wat nu?

Michiel had echter maandag op de site van UN nog een advertentie gezien over 4 nieuw te bouwen huizen op een locatie die voor ons goed te doen is, met veel Nederlanders in de buurt en tegen een schappelijke prijs. Echter, dat huis is dus nog niet af, en onze 2e zorg: de grootte van de tuin was ook onduidelijk, dus wel groot vraagteken… Maar toch meteen afspraak gemaakt voor donderdag. Ik zat er woensdag behoorlijk doorheen, zag het hele huiszoekgebeuren eigenlijk even niet meer zitten. Maar ja tot nu toe ging alles hier zo voorspoedig, daar moeten we maar in blijven geloven, dan gaan de dingen stuk makkelijker. En voilà, volgende dag huis in aanbouw (gelukkig al bijna af) gezien en dat is echt een goede optie: mooi huis, tuin is prima, enige nadeel is dat de woonkamer wat klein is, maar waarschijnlijk leef je toch 80% van je tijd buiten (tussen september en juni in elk geval), waardoor dat een wat minder belangrijk is voor ons. Dus afspraken met eigenaar gemaakt, met beetje mazzel tekenen we as week het huurcontract en kunnen we er eind september in (wanneer ook ongeveer onze container arriveert, hopen we!)

Tobias was het huiszoeken ondertussen helemaal zat, dinsdagmiddag al. Maar natuurlijk hadden we ook nog iets leuks voor hem in petto: de safariwalk bij Nairobi National Parc. Dat is een soort dierentuin met lokale dieren, die in afgescheiden stukken bos zitten en waar je via voetpad/boardwalk tussendoor loopt. Het zijn niet zo heel veel dieren, maar als eerste kennismaking met de natuur in Kenia zeker een leuke aanrader: leeuwen, cheeta’s, luipaard, buffels, dik diks (=mini hertjes), zebra’s, nijlpaard, apen, krokodillen, etc. Sommige dieren zijn trouwens niet gevangen, maar wandelen er gewoon rond omdat dit hun natuurlijke omgeving is: vele vogels, bavianen (hele bende, vrij agressief…), wrattenzwijnen, schildpadden, etc. Kijk maar eens op http://www.kws.org/about/training/nairobi_safariwalk.html

Woensdag ging Michiel weer aan het werk en was ik alleen met Tobias thuis. Tobias was niet in een al te beste bui, al dat verhuizen ging hem toch niet helemaal in de koude kleren zitten, dat was duidelijk.

Eerst maar eens in bad… heel gedoe want het warmwater in de badkamer werkt voor geen meter, dus keteltjes water gekookt op het fornuis en daarmee bad gevuld… (voor het echte Karin blixen gevoel).
Elke dag behalve in het weekend om 12 uur komt rosa, onze huishoudster, ze wast, strijkt, maakt schoon, doet hier en daar wat boodschapjes en kookt, dus hele huishouden hoef ik me eigenlijk nauwelijks druk om te maken, ideaal! Woensdagochtend ging ik met Tobias naar het YAYA center, een redelijk grote mall bij ons om de hoek, om boodschappen te doen (ik had hele klussenlijst, stomerij om spullen van Michiel op te halen, geld pinnen, bij safaricom internetaansluiting oplaten laden, gewone boodschappen doen en Tobias had ik een ijsje beloofd). Na ruim een uur (onze chauffeur stond braaf te wachten… pffff voel me soms net Maxima met al dat personeel!) en Tobias wiens humeur weer een beetje was opgeklaard, weer in auto gesprongen naar huis.

Om 14 uur zou ik nogmaals naar een huis gaan kijken, zoals ik al eerder schreef en tobias had zowaar besloten dat hij niet mee ging, maar thuis bleef bij Rosa en Derrek een van de guards (bewakers). Derrek ging nl de honden wassen en de honden, ze heten Sana en Tim, vindt Tobias helemaal prachtig. Toen ik 2 uur later terugkwam vond ik een jongetje, helemaal enthousiast (dat geeft de burger moed!) en helemaal onder de modder. Gelukkig hield rosa ook een oogje in het zeil, zodat hij in zijn onderbroek het huis weer in kwam. Even handen wassen en toen aan tafel, want rosa had wederom lekker gekookt.

Donderdag was een gezellige dag. Ik ging met Tobias naar Adams Arcade, weer een ander winkelcentrumpje, waar ze zowaar een binnenspeeltuin hebben. Ik heb een beetje een hekel aan die dingen (in NL is er altijd een enorm kabaal van schreeuwende kinderen, als volwassene betaal je de hoofdprijs entree, terwijl je alleen maar op de krent zit te wachten totdat je kind is uitgespeeld en het stinkt naar patat en frikadellen). Gelukkig hier geen patat bakkerij, geen entree voor ouders en het was er toevallig heel rustig, dus heb ik lekker boekje gelezen en heeft Tobias zich uitgeleefd met andere kindjes in het klim en glijgebeuren.

Daarna samen geluncht (Tobias als lunch een ijsje… ok voor deze keer, foto volgt) en ik soep en een lekkere wrap + smoothy voor nog geen 10,- EUR, dat doen we vaker!

Na de househunting met positieve afloop 's middags gingen we op bezoek bij Jacoline en Rene, een Nederlands stel met 2 kinderen die al 2 jaar in Kenia wonen. Het is erg leuk om te zien hoe andere Nederlanders wonen, zij hadden echt mazzel, niet zo’n heel groot, maar prima huis met joekel van een tuin, echt geweldig! Tobias was helemaal in zijn element, 2 kinderen om mee te spelen en lekker in de tuin te ravotten, papa en mama op het terras, wijntje, bbq, gezellig beetje kletsen, dat is het goede Keniaanse leven!

PS Dank voor het contact Eelco en Suzanne!

Momenteel wonen we aan zijweg van Ngong rd, ongeveer bij de laatste i van Kilimani Estate, het nieuwe huis staat ongeveer links midden, bij Bernard Estate, ongeveer bij d van Bernard. De Nederlandse school staat tussen Kilimani Estate en Thompson Estate. Michiel zijn werk is meer naar rechts, in Nairobi Hill.

het aftellen is begonnen

Tobias telt de dagen totdat we vertrekken, maar geniet ook van het zeeuwse strand:

Tobias even lekker op het strand

Kijk eens, ik kan mijn naam al schrijven in het zand

Tobias trots naast zijn mooie zandkasteel

Tobias zijn vondst van de dag: een zeesterretje in een oude oesterschelp.

Michiel aan de slag

Ondertussen is Michiel bezig om zich in te werken en te verdiepen in de business van AAR, het bedrijf waarvoor hij nu werkt. Kijk ook eens op  http://www.aarhealth.com/ dan krijg je een beetje een idee wat voor soort organisatie het is. AAR heeft zijn hoofdvestiging in Kenia, maar ook vestigingen in buurlanden Tanzania en Oeganda. Om ervoor te zorgen dat Michiel komende week als Tobias en ik in Nairobi arriveren, wat meer tijd heeft voor thuis, is hij afgelopen en komende dagen flink op reis.

Medio vorige week vertrok Michiel daarom naar Dar es Salaam, de hoofdstad van Tanzania en afgelopen zaterdagavond 16 juli vloog hij weer terug naar Nairobi, om zondagmidddag 17/7 op het vliegtuig naar Kampala, Uganda te vertrekken. Druk schema dus en er wordt veel van hem verwacht, maar nu wij er nog niet zijn, heeft hij even de handen vrij. Maar het werk bevalt hem tot nu toe goed.

Toen ik hem afgelopen zaterdagmiddag belde kreeg ik hem in 1e instantie niet te pakken. Wat bleek, hij zat samen met de CEO van AAR op het strand in Dar es Salaam en had net een duik in de zee genomen, omdat hij wat tijd moest doden ivm zijn late vlucht terug naar Nairobi. Iedereen die zich het Nederlandse noodweer van afgelopen donderdag 14 juli nog herinnert, zal snappen dat ik met Michiel geen medelijden heb.... :)

Het strand bij Dar es Salaam, Tanzania

De race tegen de klok!

Nou dat was me een weekje wel!!!!

Zaterdag, zondag, maandag inpakken, sorteren, uitzoeken, weggooien.... alleen met Tobias zijn speelgoed/kamer was ik al een hele dag bezig.

Maandagmiddag kwam Tobias met mijn ouders naar den haag, waar zij 5 dagen op de camping in hun camper hebben gestaan. Zo kon Tobias af en toe even langskomen om te kijken hoe zijn huis werd ingepakt en kon mijn moeder nog helpen met alle klussen die moesten worden gedaan. Natuurlijk ontdekte Tobias toen de WII die we stiekem hadden gekocht en mee ging in de container, als verrassing voor in Kenia en heeft hij ondertussen ook zijn verjaardagskado in mijn tas voor in het vliegtuig al gezien, wat is het toch en slimme jongen .... :))))

Dinsdag kwamen de verhuismannen van UTS, die alles gingen inpakken en als ik zeg alles, bedoel ik ook ALLES! dus alle losse spullen natuurlijk in dozen, en alles grote dingen, zoals meubels, etc werden in bubbelplastic gewikkeld en daarna in op maat gemaakte kartonnenverpakkingen gestopt/gepakt. Eind van de dag stond het huis vol met witte dozen en witte kartonnen meubels, heel apart...

Gelukkig bood Sascha, mijn buurvrouw nog helpen hand, kon ik wat beddengoed lenen en een stofzuiger... en vanaf dinsdag sliep ik bij Hilda en Pieter, mijn oom en tante die in Leidschendam wonen.


Woensdag om 13 uur kwam de zeecontainer: 40 ft = 13 meter lang, 3,5 meter breed, in onze toch wel smalle straat. hij kon er net in, blokkeerde flink de weg, maar goed, ik had het aangekondigd bij de buren en hij was er om 13 uur en vertrok om 16 uur, dus het viel wel mee qua overlast hoop ik. Er ging 40 kub in (dus dat viel nog mee, want er past ruim 60 kub in), netjes ingepakt, verzegeld. Toch wel heel raar gevoel als de vrachtwagen dan wegrijdt met al je spullen erin en jou achterlaat met een totaal leeg huis!

En toen waren we er nog niet: Donderdag en vrijdag waren de klusdagen. Donderdag is Tobias zijn kamer opnieuw geschilderd, 2 ramen gerepareerd, rookmelders opgehangen (contractuele verplichting vanuit Shell voor onze huurders), wat kleinere dingen in het huis gerepareerd en vooral enorm veel schoongemaakt. Wat een groot huis hebben we toch en wat een troep komt er uit zo'n huis!

Vrijdagmiddag om 16.30 uur was dan eindelijk de sleuteloverdracht aan Gordon en Allison en hun dochtertje Charlotte, onze huurders. Die waren heel blij dat ze nu dan echt (ze zitten al een paar maanden in NL in een transitflat) de sleutel kregen en as week zelf kunnen gaan verhuizen en inrichten.

Tenslotte volgde het onvermijdelijke afscheid van de straat en onze buren, die, zoals wel vaker stonden te borrelen op de stoep. Dat was wel even een moeilijk moment, want ik besef maar al te goed dat we toch wel in een hele leuke straat met hele gezellige mensen wonen (woonden moet ik zeggen). Dus dank jullie (Martijn en Peter) wel voor de wijn, Georgina voor de lekkere hapjes en Robbert voor het bijpassend commentaar.... We gaan jullie heel erg missen!


Over 10 dagen, op maandag 25e om 11.15 uur vliegen Tobias en ik dan écht naar Kenia. Maar tot die tijd even bijkomen bij mijn ouders in Vlissingen van alle drukte en emoties.


-----------------------------------------------


PS Ik begreep dat er wat mensen zijn die een comment willen schrijven en dat schijnt niet goed te lukken. Ik heb ea uitgezocht, ik moest ook iets hiervoor instellen bleek. Klik svp even op onderstaande link voor wat nadere hulp. Als het goed is, maar ik zal het morgen zelf ook even testen, moet het nu wel kunnen. Ik hoor graag van jullie, dus succes! En als het niet lukt, kopier het svp in een mailtje naar evabroekhuis@hotmail.com

http://www.google.com/support/blogger/bin/answer.py?hl=nl&answer=42399

weer terug in NL

Dinsdagmiddag om 16 uur zette ik weer voet op nederlandse bodem, kleine cultuur schok... toen met auto naar Baarn om tobias bij Michiel zijn moeder op te halen. Tobias was in goede bui (lekker verwend door opa en oma 6 dagen lang). Rond 22 uur waren we thuis, tobias lag al lekker te slapen in de auto, dus die in bed gelegd en zelf nog even wat mailtjes zitten schrijven en toen ook snel naar bed, want woensdag zou drukke dag worden.

Woensdagochtend eerst Tobias naar de BSO gebracht. Hij had er niet zo'n zin in, en dat snapte ik ook wel, maar helaas, ik moest naar tandarts voor wortelkanaal behandeling en om dan 4 jarig jongetje om je heen te hebben dansen in tandartspraktijk is ook geen goed idee... En daarnaast had ik een klussenlijst van hier tot Nairobi, dus het kwam wel goed uit dat ik even handen vrij had.

Smiddags om 15.30 uur Tobias opgehaald, want ik had hem beloofd dat we nog 1 keertje naar de "vissen" (= sealife) in Scheveningen zouden gaan. Ook al is hij er zeker al 15 keer geweest, hij vind het bij Sealife nog altijd prachtig en ontdekt steeds weer nieuwe dingen, best wel schattig hoe enthousiast hij kan doen als hij een zeepaardje ziet :). Toen thuis pannenkoeken gebakken. Tobias hielp mee, hij kan al heel goed eieren breken en netjes zonder te morsen in kom bij de bloem doen en dan melk erbij en goed mixen.

Donderdag gingen Tobias en ik samen op stap, we moesten naar de travel clinic voor de laatste prikken: hepatitus B en Rabies (=anti-hondsdolheid, nu we 2 honden hebben in Kenia geen overbodige luxe). Tobias hield zich itt vorige keren heel groot, geen traan gelaten, liet het rustig gebeuren. Toen naar speelgoedwinkel (want afspraak was dat elke keer als hij een prik moet, krijgt hij een (klein) kadootje) en vervolgens naar de film: Cars 2 is net uit in 3D. Tobias heeft dvd Cars 1 grijs gekeken, dus dit moesten we nog even meepikken. Rond 14 uur stonden we weer buiten, tijd om nog wat te shoppen, want ik had nog flinke boodschappenlijst. Daarna gaan eten bij Mc Donalds (ja het leek wel verjaardag voor Tobias), kreeg hij ook nog 2 kadootjes ipv 1 bij zijn happy meal, dus het kon niet op.

Vrijdagochtend snel koffer gepakt en aangekleed, want Tobias moest naar het station waar oma Annelies op hem wachtte om hem mee te nemen naar Vlissingen. Tobias vond het moeilijk om afscheid te nemen van zijn huis, wat hij voorlopig niet gaat terugzien (niet in huidige staat in elk geval). Hem aan mijn moeder afgeven viel me nog niet mee, elke keer moeten we weer een stapje verder in het afscheidnemen proces, en ja het moest, want ik moet flink aan de bak dit weekend.

Ik moest vervolgens snel naar mijn administrateur/belastingadviseur om wat dingen met mijn zaak af te ronden, want daar ga ik voorlopig mee stoppen. Daarna naar de kapper, ook voor laatste keer, kreeg nog allemaal lieve kadootjes van Cora, al dat afscheid nemen valt me zwaar...

Tja, vrijdag eind van de dag was het echt lekker raak: eerst flink aan het stressen over mijn ziektekosten verzekering, dat schiet nl niet echt op: Tip van eva: als je internationale verzekering afsluit, wees vooral niet te eerlijk, want ik krijg ondertussen het gevoel dat ik soort invalide ben. Omdat ik had ingevuld wel eens last van astma te hebben (1x per 2 jaar) word ik niet toegelaten in chiel zijn verzekering. Dus nu maar andere verzekeraar benaderd, in hoop dat die minder moeilijk doet.... Wat een gedoe zeg!
Vervolgens mailt de verhuizer opeens of ze nog wat dozen moeten langsbrengen omdat we zelf alles moeten inpakken volgens de offerte, he wat???  (ik nl weet zeker van niet) Bleek achteraf een foutje.... maar van dit soort foutjes word ik niet rustiger.
Tenslotte belt Simon, die mannetjes zou regelen om as donderdag /vrijdag om ons huis te schilderen ed zodat ik het netjes kan opleveren voor onze huurders, dat hij geen mensen heeft, ze zijn allemaal naar een bruiloft in Slowakije as week.... (vanmorgen belde hij dat hij het toch kan regelen, maar leuk is anders).

Dus rond uurtje of 9 lag ik in mijn bed, bij te komen van een dagje emoties en stress.

Vandaag, zaterdag was het klusdag, tobias is niet thuis, dus ik kon flink aan de slag. Kasten uitruimen, mn van Tobias. Spullen weggooien en uitzoeken wat mee moet, wat in opslag moet en wat in koffer voor ih vliegtuig moet. Verder kwam saskia, vorige bewoonster van ons huis in Nairobi, nog langs in Den Haag om spullen die ik voor haar had meegenomen uit kenia op te halen. Grappig om haar nu in NL te zien...

Michiel heeft ondertussen redelijk goede internet verbinding weten te regelen in Nairobi, dus we konden even skypen. Maar goed ook, want we bellen ons suf, onze telefoonrekening zal wel flink zijn deze maand.
Michiel begint ondertussen al aardig te wennen, heeft meteen flink drukke week achter de rug met boardmeeting afgelopen dagen. En natuurllijk bedrijf leren kennen, dus bezoek aan kliniek gebracht en de artsen aan het werk gezien, met hoofd ambulancedienst gesproken. As week gaat hij naar Tanzania en week daarop naar Uganda om daar ook operaties te bezoeken. Ondertussen regelt hij nog wat laatste dingen met het huis, water en licht en beveiliging omzetten, hij heeft de honden laten inenten oa. tegen hondsdolheid, en Rosa kookt lekker eten voor hem. Dus het gaat daar in elk geval wel goed.

Nog 2 dagen en dan staan de verhuizers op de stoep, dus wens me maar succes met de laatste loodjes pfffff !