De dagen rijgen zich langzaam aan een. De andere vaders en moeders die ik spreek op school herinneren zich ook nog dat als je net bent aangekomen, het allemaal nog wat rustigjes aan gaat. Je kent nog niet zoveel mensen, en die hebben het allemaal druk. Je bent nog op zoek naar je plek,
(vrijwilligers-) werk of iets anders. Zeker nu Tobias 2 ochtenden en 3 dagen per week op school zit en Michiel hele dag druk aan het werk is. En ik wacht vooral een beetje af wat de toekomst gaat brengen (al kost me dat niets doen wel veel moeite hoor J).
Wachten… op de auto, die we hebben besteld, maar die vast staat bij de douane, want het blijkt dat douane papieren nog bij ministerie van Financien (of bij de UNDP?) ligt. Wachten op de container met onze spullen, die nog op zee zit. Wachten op suiker (wat letterlijk op de bon was, en in heel Nairobi vorige week nergens meer te krijgen*). Wachten op ons geld; eindelijk is gisteren voor het eerst (!!) Michiel zijn salaris gestort. Maar goed dat we flink wat spaargeld hebben, anders was het krapjes aan geweest afgelopen maand en écht goedkoop is het leven hier niet! Daarnaast wachten we op ons nieuwe huis, wat nog moet worden afgebouwd, wachten we op onze keniaanse ID kaarten + visa, die “op” zijn in heel Kenia en opnieuw gedrukt moeten worden door de regering (en tot die tijd loop ik hier ongeveer illegaal rond…!). Etc, etc…
Wachten is way of life hier in Kenia, vandaar ook de uitspraak "Hakuna Matata" (leterlijk: geen zorgen), waarmee men bedoelt, “maak je niet druk!”
*Vervolgens was Justus, onze bewaker, zo handig om de zak met suiker die wij voor bewakers met moeite op kop getikt hadden voor in de koffie, per ongeluk door een aap te laten stelen, waardoor apen in de boom voor ons huis 1,5 kilo suiker zaten op te eten en wij ieder met jampotje vol moesten toekomen. Gelukkig is suiker tekort op zijn retour en was er gisteren weer mondjes maat wat te krijgen.
Masai poppetjes, die wachten op ... een koper?Michiel heeft het ondertussen juist heel druk en is flink bezig om boel op te schudden daar bij AAR. Eigenlijk komt hij een beetje tijd te kort. Tja, directeurtje spelen betekent veel vergaderen, aansturen en opvolgen en ook veel aandacht geven (vooral aan die mensen en dingen die je wilt behouden).
Zo is hij bezig om marketing afdeling op te zetten, want die was er tot nu toe nauwelijks en heeft hij opdracht gegeven om een nieuw en broodnodig ICT systeem aan te schaffen en te laten implementeren. Omdat dat systeem (zoals bij meeste grote organisaties hier in Kenia) ook een link heeft met mobiele telefoon (i.p.v. verzekeringspas kan men via mobieltje bewijzen dat iemand écht verzekerd is, niet geheel onbelangrijk in een land met veel zieke mensen, maar ook armoede), was hij meteen maar even bij zijn oude werkgever (Celtel, nu omgedoopt tot Airtel) langsgegaan.
Het hoofdkantoor van Airtel, wat voorheen in hoofddorp zat, is bijna 2 jaar geleden verplaatst naar Nairobi. Daardoor kent Michiel nog wel wat ex-collega's van Airtel. Zo kwam hij bij zijn bezoekje aan Airtel een dikke week geleden zijn oud collega Joep tegen, die sinds 1,5 jaar met zijn vrouw Manon en zoontje Ot (2 jr) ook in Nairobi woont. Daar zijn we afgelopen zondag gaan BBQ-en, heel gezellig!
Alle veranderingen bij AAR worden tot nu toe positief ontvangen. Sommige mensen vinden het zelfs openlijk jammer dat ze niet aan Michiel rapporteren, maar nog aan de oude CEO. Een aantal klinieken klagen dat hij daar nog niet is langsgeweest, mn aan de kust. Dus zal hij binnenkort wel een paar dagen op reis moeten. Wie weet gaan Tobias en ik dan wel mee, in Mombasa is het altijd erg lekker weer en een dagje strand vinden Tobi en ik helemaal niet erg.
Over het weer gesproken, sommige dagen is het echt koud, vooral ‘s ochtends is ‘t een beetje grijs. Zodra de zon doorbreekt wordt het echter warm, dat kan zo 10 graden schelen (15 => 25 graden…). Dus we wachten ..... op het échte warme weer.
Tobias zit dus zoals gezegd nu op school, daaraan begint bij hem langzaam te wennen. Nieuwe kinderen, nieuwe juf, nieuwe omgeving, maar vergeleken met 2-3 weken terug, toen hij nog thuis zat te vervelen de hele dag, is hij al een stuk vrolijker, gelukkig.
Tja, en ik, ik doe dus eigenlijk NIETS…. (ehh, nou ja, blog schrijven, beetje koken, beetje mailen en maar eens op zoek naar een goede dagbesteding).
-------------------------------
In memoriam
We zijn alle 3 erg verdrietig over het overlijden van Mees (6 dec 2010 – 29 aug 2011). Nog zo lief en klein, we wensten dat je wat langer hier had mogen zijn, we zullen je niet vergeten! ... Via deze weg een dikke knuffel voor je papa, mama en zusjes. Waren we nu maar even bij jullie in Nederland.
