donderdag 4 oktober 2012

autumn blues?

Van de week op BVN, de nederlandse tv zender buiten europa, zag ik de herfstblaadjes vallen... nu lig ik met griep in bed..... tijd voor de blog!

Jacaranda TreeBuiten bloeien de bomen (zie foto van de jacaranda tree) en is het zeker 25 graden met heerlijk lente briesje... En toch lijkt het alsof ik de herfst mis, de regen, de wind, donkerdere dagen, het gevoel dat de kou op komst is, spinnenwebben, boswandelingen, kastagnes zoeken met tobi en poffen in de openhaard. Grappig, want ik was nooit zo'n fan van de herfst, maar die seizoenen, hebben toch wel wat.

Dit jaar gaan we niet alleen de herfst, maar ook de winter missen, want de eerste keer dat we weer naar europa komen is eind maart. Kerstmis wordt dit jaar 2 weken Kaapstad in Zuid Afrika, waar het dan volop zomer, waar we jinglebells op het strand zullen horen. Maar waarschijnlijk geen oliebollen zullen eten, alhoewel.... we vieren oud en nieuw met vrienden, misschien regel ik wel iets. De Kaap vind ik nog steeds een van de aller fijnste plekken op de wereld, eten en wijn is er geweldig, je kan er leuk shoppen, je hebt de zon, zee, strand, natuur is prachtig, gele rotsen, azuurblauwe zee, pinguins, zeeleeuwen, walvissen, dolfijnen, je kan zeilen, wandelen, paardrijden, en alles is even mooi...


Byzonder is dat ik waarschijnlijk na meer dan 30 jaar een heel oud vriendinnetje ga ontmoeten, Esther, die ooit begin jaren '80 met haar ouders naar Zuid-Afrika is vertrokken. Helaas was ik het contact verloren, maar opeens zag ik dat ze een link was van een kennis op Linkedin. Wat blijkt, zij werkt ook in de Telecom, momenteel voor Millicom in Tanzania en ze woont in Dar es Salaam. Maar met kerst gaat ze naar Kaapstad en gezien de volle agenda;s hebben we afgesproken om elkaar daar, waarschijnlijk op de boulevard van Camps Bay te ontmoeten. Ben nu al heel benieuwd!

Afgelopen zondag zijn we met zijn 3-tjes op stap geweest naar de zuid-kant van Nairobi, Ungata Rongai//Gitengeles genaamd. Na eerst een weg door de buitenwijken van Nairobi, om nairobi National park heen, daarna een dirt road op, hobbel de bobbel, zo'n 5-10 km.

Aan de zuid-kant van Nairobi is het erg droog, het park valt nog mee (daar groeien gelukkig nog veel bomen) maar daar buiten is bijna geen grasspietje te bekennen. Af en toe een huisje met een hek van kippengaas erom heen, maar stoffig en droog, droger, droogst. Je vraagt je af waarom mensen geen boom planten, heb je in elk geval schaduw, af en toe een afgevallen tak als brandhout en bomen houden het water vast in de grond... De erosie en ontbossing is op zo'n moment wel heftig om te zien.

In Gitengeles is een Frans echtpaar een glasfabriekje begonnen, Gitengela Glas genoemd, nu zo'n 20 jaar terug, waar men glas hergebruikt om er schalen en vasen van te maken, kralen, glas in lood etc. Er werken zo'n 50 mensen aan mooie en minder mooie dingen. Een heel artistiek gebeuren, zelfs de gebouwen zijn kunstswerken. http://www.kitengela-glass.com/



Tobias vond het ook erg mooi, en kon zijn geluk niet op, toen hij bij een van de grote glas werkplaatsen allemaal stukjes gekleurd glas van de grond kon oppikken en meenemen.


Thuis hebben we ze gewassen en nu glinsteren ze in een doosje op zijn kamer. Daarnaast hebben we van de glazen kralen (sommige in mooie vormen zoals hartjes, beertjes en bloemetjes) gekocht en daarvan een mobiele gemaakt voor Eva Marie, het dochtertje van Anitha en Frank en zusje van Moise, tobias zijn vriendje. Eva Marie is 3 weken geleden geboren en natuurlijk was ik wel een beetje trots op mijn naamgenootje.  Gisteren hebben we de mobiele naar Eva Marie gebracht, ze is nu nog een beetje te klein, maar misschien vindt ze het geklingel van het glas wel al heel mooi.
(foto: tobias in zijn nieuwe voetbal kleren, met piraten hoed en eva marie op schoot).



En nu weet ik eindelijk waar ik mijn glas heen kan brengen, want ik vind het een sport om zo min mogelijk afval de produceren:
etensresten en tuin/groente afval gaat naar de kippen, lege potjes en bakjes geef ik aan de staff, oud papier gaat in de openhaard, dus alleen wat plastic en blik gaat nog de vuilnisbak in en dan nog hou je best wel veel troep over.

Sinds een maandje ben ik weer aan het paardrijden en sinds 2 weken heb ik er een paardrij vriendin bij, Arienne een nederlandse die hier tijdelijk woont ivm adoptie van hun 2e zoontje. De paardrijleraar is geen held (eigenlijk kan hij er zelf bitter weinig van) maar gelukkig is het allemaal nog niet zover weggezakt dat ik niet meer weet welke oefeningen je moet rijden om het paard een beetje los te krijgen en af en toe kan ik het paard, wat zelf niet byzonder getraind is, nog wat bijleren.
Best leuk en goed voor mijn conditie. Arienne is stuk fanatieker dan ik (zij rijdt in Nederland zeker 2-3x per week) en daardoor ben ik nu ook wat fanatieker bezig en dat is echt goed voor me. Helemaal warm en bezweet kom ik het paard weer af, maar dan heb ik in elk geval wat gedaan. Daardoor gaat het met mijn astma ook steeds een stukje beter. Ben nog niet van de medicijnen af, maar mijn conditie gaat wel vooruit.

Daarnaast probeer ik elke weer, liefst met to en chiel erbij of een stuk te wandelen, of te zwemmen sinds een maand of 2 zijn we erachter dat er bij de VN een mooi zwem/sport complex is, geheel met leuke ligbedjes, ober die drankjes komt brengen en redelijk eten. Ook is er een groot voetbal veld bij hetVN complex, waar tobias met zijn verjaardagskado, een radio bestuurbaar vliegtuigje, kan vliegen. Succes verzekerd!

Omdat chiel een VN pasje heeft kunnen we daar voor habbekrats hele middag zitten en van zon en 't water, zelfs tobias, genieten.

Met tobias en het zwemmen gaat het gelukkig een heel stuk beter. Tobias kon niet zo goed opschieten met de zwemleraar, een doorgewinterde keniaan, die het leuker vindt om keniaanse top-zwemmers te trainen, dan kleine kindjes les te geven. Het niet zeuren maar doorbijten motto viel bij tobias met zijn watervrees niet bepaald in goede aarde, waardoor hij eerst heel bang was geworden en toen dat eenmaal werd erkend en tobias zelf mocht bepalen wat hij met zwemles zou gaan doen, ging hij alleen nog maar met kindjes van 4 in het pierebadje spelen.
Gelukkig zit mama in het bestuur van de school als HRM bestuurslid, dus toen de zwemleraar ontslag nam, heb ik geen traantjes gelaten. Vervolgens een nieuwe zwemjuf geworven, die tot nu toe heel goed bevalt en de kinderen positief stimuleert (met stickertjes, doen het altijd goed!) en tobias nu al een paar meter onderwater kan zwemmen en de schoolslag en borstcrawl aardig onder de knie begint te krijgen. Op mijn gezicht zie je nu vooral een glimlach, want het zou toch leuk zijn als wij over 2 jaar weer naar Nederland teruggaan met in elk geval het A-diploma op zak :)

tobias heeft uit zijn kookboek een schildpadden broodje gebakken met rosa, onze hulp. zelf gebakken smaakt altijd lekkerder!
 
Aanstaande zaterdag geven we een feestje vanwege chiel zijn 40e verjaardag samen met een vriend die ook 40 is geworden, 1,5 week terug. hopelijk ben ik dan weer beter, want de voetjes moeten van de vloer. Rene, een vriend, is DJ, dus dat wordt vast gezellig!


sea turtels in watamu

ps over een week komt mijn moeder logeren en gaan we naar Watamu aan de kust met vrienden... witte stranden, blauwe zee, koraal riffen, dolfijnen, zee schildpadden (hopelijk kunnen we ze uit het ei zien kruipen, seizoen is net begonnen) en nog een nationaal park om de hoek, heb er nu al zin in!

Ziek, maar ook lekker in de tuin vandaag, misschien valt t toch wel mee, met die herfst blues :)

Geen opmerkingen: